لرزش صدام دیگه عادی شده...

صدای بغض گرفته ء من سالهاست که ادامه داره...

شاید فکر کنی دارم زندگیم رو همین طوری هم ادامه میدم...

اما اینو بدون ادامه به همین صورت از هر چی که فکرشو کنی سخت تره...

آخه مگه میشه بین شادیهای همه،دلت اونقدر برای یه نفر تنگ باشه که

هیچی حس نکنی..

همه خوشی های دنیا هم که جمع بشن

بازم نمیتونم مقابل دل پر از خونت قرار بگیرن....

تا به حال تونستی به فراغ و دوری فکر کنی...

اگه فکر کردی دیدی این درد بی درمون چقدر سخته...

چقدر دلگیره...

آره عزیزم واسه من که هر روز و هر ساعت و هر ثانیه از عمرم

با غم نبودنت همراه هست چی داری بگی...

امشب بازم نوشتم تا درد دلم را کم کنم...

ولی تحمل این درد اونقدر سخته که نمی تونی باورش کنی...